“Het is een onwerkelijk gevoel om na 7 jaar te stoppen”
Zeven jaar lang was zij als bestuurslid werkzaam bij voetbalvereniging Duindorp SV. Lisa van der Zijden (38), vindt het zo wel welletjes geweest, een ander mag nu haar plek overnemen. Toch blijft ze wel behouden voor de vereniging. Ze blijft voetballen en ook blijft ze voetbaltraining geven.
“Ik zag na zeven jaar het resultaat waarvoor ik mij bij de club heb ingezet, en vind het een mooi tijdstip om te stoppen als bestuurslid. Ook vind ik het wel tijd voor iemand anders, al moet ik zeggen dat het nog wel een onwerkelijk gevoel geeft”, opent Lisa het gezellige gesprek. “Zeven jaar geleden heeft Stichting ONS, een stichting ter ondersteuning vanuit de gemeente, diverse mensen binnen de club benaderd of zij het bestuur kunnen en willen ondersteunen. Zo ben ook ik hier eigenlijk ingerold", blikt ze terug.
Samen met een medespeelster uit haar team is zij het secretariaat van de vereniging gaan doen. Op een gegeven moment, zo’n vier jaar geleden, stopten een paar bestuursleden en bleef Lisa alleen met de penningmeester over. "Ik stond op een kruispunt met de vraag wat gaan we doen? Ik heb toen de Stichting ONS weer benaderd, en gevraagd of Jan ons weer kon helpen." Jan Rateland van die stichting heeft haar toen geholpen door mensen binnen de club te benaderen, waaruit een nieuw bestuur kon ontstaan. Een team van negen personen waarbij vier mensen het dagelijkse bestuur vormen.
In eerste instantie hadden haar taken betrekking op de zaken om het voetbal heen. “Ik had het secretariaat in mijn portefeuille voor de niet-voetbalzaken, zoals notuleren bij de bestuursvergaderingen, en notuleren van de gesprekken met HVV Football Factory, waarmee Duindorp SV het terrein deelt. Ook gesprekken voeren met de gemeente over onder meer kunstgras en het voorbereiden van de ALV hoorden daarbij. "Daarnaast train ik nog een dames 7 tegen 7-team op de dinsdag- en donderdagavond. Dit team speelt op vrijdagavond wedstrijden in toernooivorm, daar voetbal ik zelf ook in mee", vertelt het voormalig bestuurslid.
Als Lisa terugkijkt is ze nog het meest trots op de realisatie van het kunstgrasveld. "Daar hebben we ons jarenlang in vergaderingen heel hard voor gemaakt. Wat dan wel weer jammer is, is dat we nog steeds geen verlichting bij het nieuwe kunstgrasveld hebben. We hebben dus nog steeds dezelfde problemen als het vorige seizoen." Alles ligt nu bij de Provincie Zuid Holland, en die moet er en klap op geven, maar dat kan nog wel even duren.
"Verder ben ik trots op het bestuur, dat ik achter laat", vertelt ze. "En op de vernieuwde kleedkamers, de muurschildering en het nieuwe interieur in de kantine, de jeugd die gegroeid is en dat we de coronatijd zonder schuld zijn doorgekomen. Eigenlijk was de bedoeling om een reservepotje te gaan opbouwen. Daar zijn we helaas ( nog) niet aan toegekomen, en dat heeft daar uiteraard mee te maken." Zelf had ze het wel fijn gevonden als ze dat ook hadden kunnen realiseren. En ze gaat er wel vanuit dat binnen nu en een jaar de verlichting er zal zijn. "Als de energiebedragen niet te gek oplopen, hopen we dan toch die reservepotjes volgend jaar te creëren", legt ze uit.
Zoals gezegd, blijft Lisa wel verbonden aan de vereniging als trainer, en door er zelf te blijven voetballen. "Wie weet of er in de toekomst nog een beroep op mij gedaan zal worden, maar voorlopig even niet als bestuurslid, al sluit ik een keertje bardienst of ander vrijwilligerswerk nooit op voorhand uit." In de functie van bestuurslid ging ongemerkt veel tijd zitten, vertelt ze. "Vaak moesten we besturen, maar door gebrek aan vrijwilligers ook nog de uitvoerende persoon zijn. Dat werd gewoonweg teveel", blikt ze terug. Dat was natuurlijk niet altijd het geval, maar het gebeurde wel vrij regelmatig. "We komen uiteindelijk gewoon handjes tekort en daar wordt al heel lang op gehamerd."
Voor de club heeft ze nog wel wensen. "Ik droom nog van extra kleedruimtes, want zaterdags komen we gewoonweg kleedruimtes tekort”, aldus Lisa, die er van overtuigd is dat Duindorp SV een gezonde toekomst tegemoet gaat.
Tekst: Nico Mos