Terug in de tijd met Jasper Harteveld van SV’35
Ik was twaalf jaar toen ik, samen met m’n broertje, eindelijk lid mocht worden van een voetbalvereniging. Eerder kon (mocht) niet, want mijn vader voer op een hektrawler. Toen hij in 1976 ‘aan wal’ ging werken, maakte hij ons lid van de echte zaterdagclub SV’35. Pas veel later hoorde ik dat dit uit pure geloofsovertuiging was. M’n droom kwam uit, eindelijk voor het ‘echie’ voetballen.
Ik begon in het tweede pupillenelftal, dus ’s ochtends vroeg zelf voetballen en dan ’s middags met al m’n leeftijdgenoten naar het eerste elftal kijken. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Het seizoen 1976-1977 werd een topjaar voor het vlaggenschip van SV’35. Ik was er dan ook bij toen SV’35 in en tegen Schoonhoven, de enige nog overgebleven concurrent voor het kampioenschap met 0-4 versloeg. De grote man in deze wedstrijd was spits Jasper Harteveld, die alle doelpunten voor zijn rekening nam. Aangezien ik ook in de spits speelde, was Jasper Harteveld vanaf die dag mijn idool en grote voorbeeld.
Jasper Harteveld (uit 1950) groeide op in de Willem Kuijperstraat, maar begon zijn voetbalcarrière bij Archipel en speelde daarna nog heel even voor PVS. Op 18-jarige leeftijd besloot hij overschrijving aan te vragen naar SV’35. Bij de Scheveningse club kreeg Jasper te maken met trainer Dick Korte, een oude bokstrainer. Korte werkte bij SV’35 aan karakter en discipline en smeedde zo een hecht vriendenteam van het eerste elftal.
Er volgden gouden tijden voor SV’35, want in het seizoen 1972-1973 wist men het kampioenschap in de zaterdag 4e Klasse B van de KNVB te veroveren. Jasper Harteveld liet dit seizoen ook van zich gelden, want hij werd de allereerste winnaar van het Haagse Topscorersklassement dat door dagblad Het Binnenhof was ingevoerd. Het seizoen daarop herhaalde hij dit kunststukje nogmaals.
Omdat Jasper tot tweemaal toe dit klassement had gewonnen, kwam er interesse van het door Aad de Mos getrainde Wilhelmus. Hij bezweek voor de verleiding om hogerop te gaan voetballen en hoopte hiermee om wellicht een stap te kunnen zetten naar het profvoetbal. Maar het werd een zware teleurstelling voor hem in Voorburg. Jasper mistte gewoon de sfeer en vooral de menselijkheid die hij bij SV’35 gewend was en keerde zodoende na een jaar weer terug bij SV'35.
Eenmaal terug bij zijn ‘cluppie’ begon Jasper Harteveld weer aan de lopende band te scoren. Mede hierdoor werd SV’35 de eerste club uit de Haagse regio die naar de zaterdag 2e Klasse van de KNVB promoveerde. Het eerste elftal van SV’35 bleef een hecht vriendenteam, die elkaar en de club altijd trouw bleven. Ook toen de prestaties minder werden en de Scheveningse club weer afdaalde naar de 4e Klasse.
In 1985 stopte Jasper Harteveld noodgedwongen met voetballen door een hardnekkige rugblessure. Mij viel toen de eer en ook de zware taak om de legendarische spits (en dus mijn idool) als aanvalsleider in het eerste elftal van SV'35 op te volgen.